ชาวเมืองนิวออร์ลีนส์ที่รอพายุเฮอริเคนแคทรีนา บาคาร่าเว็บตรง ที่บ้านเข้าซื้อหุ้นในเช้าวันที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2548 และดูเหมือนว่าจะปลอดภัย พวกเขาฝ่าพายุเลวร้ายที่สุด อย่างไรก็ตาม ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า รอยแตกในเขื่อนทำให้น้ำยังคงเพิ่มขึ้นต่อไปจนกว่าพื้นที่ใกล้เคียงทั้งหมดจะถูกน้ำท่วม ชาวนิวออร์ลีนส์และชุมชนชายฝั่งอ่าวอื่นๆ มากกว่าหนึ่งล้านคนถูกบังคับไม่ให้อยู่บ้าน หลายคนแทบไม่เหลืออะไรเลย
ประสบการณ์การอพยพของแคทรีนา
ฉันได้รับการฝึกอบรมในฐานะนักมานุษยวิทยา แต่ด้วยมุมมองของนักสังคมสงเคราะห์ ฉันได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในอาชีพการงานของฉันเพื่อศึกษาประสบการณ์ที่มีชีวิตของครอบครัวในสหรัฐฯ ในเรื่องความยากจน และวิธีการที่ความยากจนและโครงการสวัสดิการสังคมอื่นๆ ส่งผลต่อชีวิตของพวกเขา
เมื่อ Katrina evacues 10,000 คนเข้ามาในออสติน ฉันได้เข้าร่วมทีมนักวิจัยที่ทำงานเพื่อทำความเข้าใจประสบการณ์ของผู้อพยพ และวิธีที่พวกเขาได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขาทั้งในฐานะผู้อพยพและในฐานะผู้อยู่อาศัยที่ยากจนในเมืองใหม่ในรัฐใหม่ เราเข้าร่วมในการสัมภาษณ์ผู้อพยพที่เราพบในขณะที่พวกเขาขอความช่วยเหลือจากสาธารณชนเป็นครั้งแรก และเรายังดึงข้อมูลจากงานของเราด้วยข้อมูลเมืองที่รวบรวมโดยผู้ให้บริการในเมืองออสติน (งานวิจัยของเราบางส่วนปรากฏในหนังสือCommunity Lost: The State, Civil Society และผู้รอดชีวิตจากพายุเฮอริเคนแคทรีนา)และในบทความนี้ )
ประสบการณ์ของผู้อพยพ Katrina แสดงให้เห็นถึงจุดแข็งและจุดอ่อนในนโยบายภัยพิบัติและความยากจนของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสิ่งเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อคนยากจนที่สุดในหมู่พวกเรา
ในขณะที่ผู้อยู่อาศัยในกัลฟ์โคสต์จากทุกสาขาอาชีพมาที่ออสตินหลังจากเกิดพายุ บรรดาผู้ที่ยึดครองคนยากจนที่สุดและเป็นชาวแอฟริกัน-อเมริกันที่ยากจนที่สุด วอร์ดในนิวออร์ลีนส์มาพร้อมกับทรัพยากรน้อยที่สุด ผู้อพยพจากพื้นที่เหล่านี้ซึ่งประสบอุทกภัยและความเสียหายจากพายุรุนแรงที่สุด มักจะมาถึงน้อยมาก หลายคนไม่มีข้อมูลประจำตัวขั้นพื้นฐาน เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือยาที่ต้องสั่งโดยแพทย์ พวกเขามักถูกแยกออกจากสมาชิกในครอบครัว
คุณแม่คนหนึ่งซึ่งถูกนำตัวไปที่สนามบินนิวออร์ลีนส์เพื่ออพยพพร้อมกับครอบครัวขยายของเธอ บอกเราว่าเธอถูกแยกจากกันอย่างไรก่อนขึ้นเครื่องจากพี่ชายของเธอ ลูกสาวที่โตแล้ว และป้าของเธอ เธอใช้เวลาหลายสัปดาห์ในการค้นหาว่าสมาชิกในครอบครัวไปถึงที่ใด
ความพยายามในการบรรเทาทุกข์ไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับความช่วยเหลือระยะยาว
ผู้อพยพได้รับโครงการความช่วยเหลือจากภัยพิบัติชั่วคราวขนาดใหญ่แต่สร้างอย่างเร่งรีบ และเกือบ 5,000 คนพักอยู่ในที่พักพิงฉุกเฉินที่เปิดโดยเมือง พวกเขาได้รับการดูแลทางการแพทย์ อาหาร ที่พักพิง เสื้อผ้าที่สะอาด และคำแนะนำเกี่ยวกับขั้นตอนต่อไป อย่างไรก็ตาม ระบบนี้ไม่ได้ออกแบบหรือจัดหาเงินทุนเพื่อดูแลคนนานกว่าสี่หรือห้าสัปดาห์
ในภัยพิบัติส่วนใหญ่ที่ต้องอพยพ ผู้อพยพสามารถกลับบ้านได้ภายในเวลาไม่กี่วันหรือหลายสัปดาห์ อย่างไรก็ตาม แคทรีนาต้องพลัดถิ่นจำนวนมากบนคาบสมุทรกัลฟ์เป็นเวลาหลายเดือน หลายปี และสำหรับบางคน ตลอดชีวิตที่เหลือ
ทั้งทีมวิจัยและเมืองออสตินได้ติดตามประสบการณ์ของผู้อพยพเนื่องจากบริการด้านภัยพิบัติลดลงและปิดตัวลงในที่สุด ภายในหนึ่งเดือน ศูนย์พักพิงฉุกเฉินต่างๆ ก็ปิดตัวลง ขณะที่นักสังคมสงเคราะห์เร่งหาที่พักชั่วคราว แม้แต่ในละแวกใกล้เคียงที่ห่างไกลออกไปนอกเมือง ภายในสองสามเดือนข้างหน้า บริการอาหารฉุกเฉินปิดตัวลง ภายในห้าหรือหกเดือน (ขึ้นอยู่กับกรณี) ผลประโยชน์ของ FEMA (หน่วยงานจัดการเหตุฉุกเฉินของรัฐบาลกลาง) หมดลง
เมื่อบริการด้านภัยพิบัติลดลง สมาชิกในครัวเรือนถูกคาดหวังให้หางานทำ และได้รับความช่วยเหลือที่จำเป็นจากโครงการความยากจนและสวัสดิการมนุษย์ตามปกติ อย่างไรก็ตาม ผู้อพยพเหล่านั้นที่มาถึงยังยากไร้ โดยเฉลี่ยแล้ว ยังประสบปัญหาความยากจนขั้นรุนแรง
ผู้อพยพที่ยากจนที่สุด ซึ่งได้รับการสนับสนุนด้านที่พักชั่วคราวเท่านั้น ไม่มีการระบุตัวตนและการขนส่ง และประสบปัญหาด้านสุขภาพและสุขภาพจิตอย่างต่อเนื่อง ยังคงประสบปัญหาในการหางานและหางานในออสติน โดยทั่วไปแล้ว เหยื่อภัยพิบัติที่เป็นผู้ใหญ่ หลายเดือนหลังจากการอพยพ อยู่ในสถานการณ์ต่อไปนี้ :
พวกเขามีรายได้เฉลี่ย 629 เหรียญสหรัฐต่อเดือน โดยผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่ – 56% – อยู่ระหว่าง 0% ถึง 50% ของเส้นความยากจนของประเทศ
หกสิบเปอร์เซ็นต์ตกงานและกำลังหางานทำ ซึ่งมักจะไม่ประสบความสำเร็จ
หลายครัวเรือนได้รับความช่วยเหลือจากหน่วยงานจัดการเหตุฉุกเฉินแห่งสหพันธรัฐ (FEMA) แต่จำนวนเงินนั้นต่ำกว่า 5,000 ดอลลาร์ต่อครัวเรือน และถูกใช้จ่ายอย่างรวดเร็วในค่าเช่า อาหาร และสาธารณูปโภค เนื่องจากครัวเรือนต่างๆ ถูกย้ายออกจากที่พักพิงชั่วคราวอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าพวกเขาจะยากจนข้นแค้น แต่มีผู้อพยพน้อยกว่าครึ่งที่ได้รับแสตมป์อาหาร สัดส่วนที่น้อยกว่านั้นได้รับในขณะที่เราสัมภาษณ์พวกเขา
ผู้อพยพได้รับความคุ้มครองด้านสุขภาพที่จำกัดมากกว่าก่อนการอพยพ
มากกว่าครึ่งของผู้อพยพรายงานปัญหาเกี่ยวกับสภาพร่างกายที่กำลังดำเนินอยู่ มากกว่า 40% ยังคงประสบปัญหาสุขภาพจิต
ปัญหาการเคลื่อนย้ายถาวร
ในขณะเดียวกัน ในออสติน บริการด้านภัยพิบัติก็ลดลง เช่นเดียวกับที่ผู้อพยพเริ่มตระหนักว่าพวกเขาอาจจะต้องพลัดถิ่นอย่างถาวร ตัวอย่างเช่น บุคคลหนึ่งกลับมาที่นิวออร์ลีนส์แต่เช้าตรู่ แต่จากไปเพราะขณะที่บ้านของเธอยังยืนอยู่ ไม่มีอะไรอื่นในละแวกนั้นเหลืออยู่
โครงการความยากจนเป็นประจำ เช่น สวัสดิการ ตราประทับอาหาร หรือโครงการประกันสุขภาพของรัฐบาล/เมดิแคร์ มุ่งเน้นไปที่ผู้ที่มีเอกสารประจำตัวขั้นพื้นฐาน อย่างน้อยก็การจ้างงานนอกเวลา และที่อยู่ประจำ ผู้อพยพ Katrina ที่ไม่มีเอกสารระบุตัวตนพยายามหางานทำหรือหาที่อยู่อาศัยที่มั่นคง
นอกจากนี้ โครงการความยากจนไม่ได้จัดเตรียมไว้สำหรับความต้องการด้านวัสดุพื้นฐานทั้งหมด ครอบครัวส่วนใหญ่ที่ยากจนและอยู่ในภาวะวิกฤตได้รับประโยชน์จากโครงการเหล่านี้ แต่อาศัยครอบครัวขยาย โบสถ์ และชุมชนท้องถิ่นเพื่อรับความช่วยเหลือเพิ่มเติม ผู้อพยพของแคทรีนาซึ่งมักถูกบังคับให้แยกจากสมาชิกในครอบครัวในขณะที่อพยพ พวกเขาพลัดถิ่นจากโบสถ์และชุมชนบ้านของพวกเขา มีทรัพยากรทางสังคมเหล่านี้เพียงเล็กน้อย
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่ประสบปัญหาความยากจนขั้นรุนแรง ผู้อพยพบางคนต้องการความช่วยเหลือและการสนับสนุนที่ครอบคลุมในระยะยาว ทั้งโครงการภัยพิบัติและความยากจนของเราต้องปรับทิศทางการบริการเพื่อรับรู้และตอบสนองต่อผู้ที่ประสบความเจ็บป่วยระยะยาว การบาดเจ็บ ความโดดเดี่ยว และการขาดทรัพยากรส่วนบุคคล
บริการด้านสุขภาพที่เกือบเป็นสากลมากขึ้น รวมถึงบริการสุขภาพจิต ดูแลเด็ก; และการฝึกอบรมงานที่สำคัญสามารถจัดการกับอุปสรรคที่ครอบครัวในความยากจนต้องเผชิญ สิ่งนี้จะต้องมาพร้อมกับการสนับสนุนที่อยู่อาศัยที่ให้ความมั่นคงและความใกล้ชิดกับนายจ้าง ในปัจจุบัน โปรแกรมทดสอบค่าเฉลี่ยในแต่ละพื้นที่เหล่านี้ต้องการเอกสารจำนวนมากเพื่อเข้าร่วมและมีรายชื่อรอจำนวนมาก
หากไม่มีมาตรการดังกล่าว เราจะยังคงทิ้งทั้งผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของภัยพิบัติครั้งใหญ่และผู้ที่ยากจนที่สุดและโดดเดี่ยวที่สุดไว้เบื้องหลัง บาคาร่าเว็บตรง
